Mikołaj Dzierzgowski

Syn Pomścibora, kasztelana ciechanowskiego i Katarzyny Wilkanowskiej h. Lis, urodził się ok. 1490 r. Był spokrewniony z Wawrzyńcem Międzyleskim, biskupem kamienieckim. Studiował na Uniwersytecie Krakowskim od 1514 r. oraz we Włoszech od 1539 r. Na krakowskiej uczelni ukończył wydział sztuk wyzwolonych. Przed objęciem prymasostwa był kanonikiem warszawskim, notariuszem kancelarii królewskiej od 1518 r., kanonikiem płockim od 1522 r., poborcą podatków sejmowych w powiecie mławskim od 1525 r., dziekanem płockim od 1538 r., administratorem biskupstwa płockiego, biskupem kamienieckim w latach 1541–1542, następnie został przeniesiony na biskupstwo chełmskie, a w 1543 r. na włocławskie. Wybór Dzierzgowskiego nastąpił 20 października 1545 r. w trakcie krótkiej elekcji i przy obecności nielicznej kapituły. Na prośbę króla Zygmunta Starego i Bony 19 lutego 1546 r. papież dokonał jego przeniesienia na arcybiskupstwo gnieźnieńskie, a następnie przyznał mu paliusz. Jeszcze przed objęciem godności Prymasa, w 1543 r., był współkoronatorem Elżbiety Habsburżanki, pierwszej żony Zygmunta Augusta. Po objęciu arcybiskupstwa dokonał koronacji dwóch jego następnych żon: Barbary Radziwiłłówny w 1550 r. w Krakowie, chociaż początkowo nie był jej zwolennikiem i otwarcie się temu sprzeciwiał, oraz w 1553 r. Katarzyny Habsburżanki. Dzierzgowski znany był z wystawnego trybu życia i uczt. Utrzymywał wielki dwór składający się z dużej liczby szlachty mazurskiej. Był autorem wstępu do dzieła „Confessio fidei catholicae christiana” autorstwa Hozjusza. Dokonał rozbudowy zamku łowickiego i dbał o rozwój samego miasta. Zmarł 18 stycznia 1559 r. w Łowiczu, jego ciało sprowadzono do Gniezna i pochowano w katedrze.