Życiorys

Abp Wojciech Polak metropolita gnieźnieński Prymas Polski urodził się 19 grudnia 1964 r. w Inowrocławiu. Pochodzi z parafii pw. św. Mikołaja i Konstancji w Gniewkowie. W 1983 r., po zdaniu egzaminu dojrzałości w III Liceum Ogólnokształcącym w Toruniu, rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Ukończył je 21 czerwca 1988 r. uzyskaniem stopnia magistra w zakresie teologii moralnej na Papieskim Wydziale Teologicznym w Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 13 maja 1989 r. w katedrze gnieźnieńskiej z rąk Prymasa Polski kard. Józefa Glempa. W latach 1989-1991 był wikariuszem w parafii farnej w Bydgoszczy i jednocześnie sekretarzem rezydującego tam gnieźnieńskiego biskupa pomocniczego Jana Nowaka, wikariusza biskupiego dla miasta Bydgoszczy. W 1991 r., dekretem kard. Józefa Glempa, został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu teologii moralnej w Wyższym Instytucie Teologii Moralnej Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego w Rzymie. W latach 1991-1993 odbył studia licencjackie, ukończone 20 czerwca 1993 r. tytułem licencjata teologii moralnej. Studia doktoranckie uwieńczył 13 listopada 1995 r. obroną pracy doktorskiej na temat: Chiesa, peccato, riconciliazione. Il rapporto tra l’ecclesiologia e la dimensione ecclesiale del peccato e della riconciliazione nell’insegnamento del Magistero postconciliare, przygotowaną pod kierunkiem o. prof. Bruno Hidbera CSSR; została ona opublikowana w 1996 r.; 20 czerwca 1996 r. otrzymał dyplom doktora teologii moralnej. 1 września 1995 r. metropolita gnieźnieński abp Henryk Muszyński mianował go prefektem Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie oraz wykładowcą teologii moralnej w tymże seminarium oraz w Prymasowskim Instytucie Teologicznym w Gnieźnie i Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. Od 1 października 1996 r.  podjął także wykłady z teologii moralnej ogólnej i szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym Misjonarzy Ducha Świętego w Bydgoszczy. 1 grudnia 1998 r. został powołany przez prorektora Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na stanowisko adiunkta w Zakładzie Teologii Moralnej i Duchowości Wydziału Teologicznego tejże uczelni. 1 sierpnia 1999 r. został rektorem Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie i pełnomocnikiem dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza ds. organizacji studiów w sekcji w Gnieźnie. Był rektorem kościoła św. Jerzego na Zamku Gnieźnieńskim i kanonikiem gremialnym Kapituły Kolegiackiej. W marcu 2003 r. został wybrany jej prepozytem. Był członkiem Kolegium Konsultorów i zastępcą redaktora Studia Gnesnensia. Z urzędu, jako rektor seminarium, wchodził w skład Rady Duszpasterskiej i Rady Kapłańskiej, której był sekretarzem.

8 kwietnia 2003 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej; jego stolicą tytularną było Monte di Numidia (Mons in Numidia). 4 maja 2003 r. w katedrze gnieźnieńskiej został konsekrowany na biskupa przez abp. Henryka Muszyńskiego. Od 8 maja 2003 r. pełnił funkcję wikariusza generalnego archidiecezji gnieźnieńskiej, przewodniczącego Wydziału Katechizacji i Szkół Katolickich Kurii Metropolitalnej w Gnieźnie, przewodniczącego Referatu ds. Zakonnych i przewodniczącego Referatu Duszpasterstwa Młodzieży. 21 czerwca 2003 r. został mianowany dyrektorem Archidiecezjalnego Studium Pastoralnego dla Kapłanów i członkiem Rady Programowej Studium. Z dniem 1 stycznia 2004 r. został powołany na przewodniczącego Rady Wydawniczej Prymasowskiego Wydawnictwa Gaudentinum, a po jej reorganizacji, z dniem 1 marca 2005 r., został ustanowiony przewodniczącym Rady Ekonomicznej tegoż wydawnictwa.

W 2005 r. został wybrany w strukturach Konferencji Episkopatu Polski odpowiedzialnym za duszpasterstwo powołań w Polsce, gdzie kierował m.in. pracami Krajowej Rady Duszpasterstwa Powołań. Udział w pracach Europejskiego Centrum Powołań spowodował, że Konferencja Episkopatów Europy (CCEE) wybrała go w 2006 roku delegatem CCEE do spraw powołań w Europie i zarazem przewodniczącym EVS (Europejskiego Centrum Powołań). W kolejnych latach został członkiem Komisji ds. Duchowieństwa, Komisji Charytatywnej i Rady ds. Młodzieży przy KEP. W czasie 349. posiedzenia plenarnego KEP, 7 października 2009 r., został wybrany członkiem Rady Stałej, a podczas kolejnego posiedzenia na Jasnej Górze, 26 listopada, Delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji. W związku z tym był wiele razy zapraszany przez Polonię w różnych krajach. Odwiedził z posługą duszpasterską m.in. Polaków i Polonię w Stanach Zjednoczonych, Australii, a także w Europie. Z doświadczeń zdobytych w czasie siedmioletniej posługi biskupiej miał okazję skorzystać, gdy w wieku 47 lat został mianowany sekretarzem generalnym KEP podczas 356. zebrania plenarnego KEP w październiku 2011 r. w Przemyślu. Po wybraniu go na sekretarza generalnego KEP podkreślał, że nowe zadanie podejmuje przede wszystkim jako służbę. W tym duchu, wraz z Prezydium Episkopatu, kontynuował rozmowy z przedstawicielami Kościoła Prawosławnego Rosji. Ich rezultatem było w 2012 r. Wspólne Przesłanie o Pojednaniu Narodów Rosji i Polski podpisane przez abp. Józefa Michalika i patriarchę Cyryla. Rok później została podpisana podobna deklaracja, tym razem polsko-ukraińska. Jako sekretarz generalny KEP starał się przybliżać pracę konferencji biskupów podczas wykładów na uczelniach wyższych, spotkań z dziennikarzami oraz w ramach pierwszego w historii KEP Dnia Otwartych Drzwi, zorganizowanego z okazji 30-lecia budynku Sekretariatu Episkopatu. Z bp. Wojciechem Polakiem, jako sekretarzem generalnym KEP, wiele razy kontaktowali się przedstawiciele parlamentu i rządu RP. Brał też czynny udział w pracach Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. W ramach Kościelnej Komisji Konkordatowej uczestniczył w pracach prowadzonych ws. przekształcenia Funduszu Kościelnego. Kierował bieżącymi pracami Sekretariatu KEP. Spod jego pióra wychodziły propozycje telegramów, oświadczeń i komunikatów; wraz ze współpracownikami opracował szereg dokumentów Episkopatu. Zajął jednoznaczne stanowisko w sprawie pedofilii. W czasie jego kadencji został m.in. powołany koordynator ds. ochrony dzieci i młodzieży przy KEP. Nawet w czasie pobytu w Warszawie wspierał w pracy duszpasterskiej Prymasa Polski w swej macierzystej archidiecezji gnieźnieńskiej. Był współorganizatorem pierwszej wspólnej pielgrzymki biskupów polskich do Ziemi Świętej w 2013 r. W Kostrzynie nad Odrą głosił katechezy na Przystanku Jezus. Wiele razy brał udział w spotkaniach młodych nad Lednicą, a także w rodzimej archidiecezji gnieźnieńskiej.

W 2014 r. został mianowany przez papieża Franciszka arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim Prymasem Polski. Urząd obejmował mając 49 lat. Ingres do katedry gnieźnieńskiej odbył 7 czerwca 2014 r. Jako Prymas Polski, z urzędu, zasiada w Radzie Stałej Konferencji Episkopatu Polski. Jest przewodniczącym Zespołu ds. Kontaktów z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym, członkiem Rady KEP ds. młodzieży oraz członkiem Rady Nadzorczej Fundacji „Opoka”. Należał do Ogólnopolskiego Komitetu Organizacyjnego Obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski oraz zespołu KEP ds. Wizyty Ojca Świętego w Polsce w 2016 r. Od 2016 r. jest przewodniczącym Komisji Duchowieństwa KEP. W 2019 r. został wybrany przez biskupów delegatem KEP ds. ochrony dzieci i młodzieży. Jest również przewodniczącym Rady Fundacji św. Józefa KEP.