Maciej Drzewicki

Syn Jakuba, kasztelana żarnowieckiego i Katarzyny Libiszowskiej, urodził się 22 listopada 1467 r. w rodzinnej Drzewicy. Początkowo pobierał nauki w szkole katedralnej we Włocławku, a następnie od 1482 r. studiował na uniwersytecie w Krakowie. W 1492 r. został sekretarzem Filipa Kallimacha w kancelarii królewskiej, przez co nawiązał liczne kontakty z wybitnymi humanistami skupionymi wokół swego pracodawcy. Jego kariera kościelna rozpoczęła się w 1496 r., kiedy otrzymał pierwsze prebendy: kantorię sandomierską i scholasterię łęczycką. W kolejnych latach został proboszczem skalbmierskim i kanonikiem krakowskim. Od 1497 r. był pierwszym sekretarzem kancelarii królewskiej, a od 1501 r. podkanclerzym. W połowie 1503 r. król Aleksander Jagiellończyk, chcąc się go pozbyć ze swego najbliższego otoczenia, uczynił go biskupem przemyskim. Do łask powrócił po elekcji Zygmunta Starego, tocząc ostrą walkę z kanclerzem Janem Łaskim, wreszcie w 1510 r. został kanclerzem, a trzy lata później, biskupem włocławskim, jednak w 1515 r. musiał zrezygnować z kanclerstwa. Jedną z jego zasług w okresie pracy w kancelarii było wprowadzenie do jej praktyki – po raz pierwszy w historii polskiej dyplomacji – szyfru dyplomatycznego. Jako biskup włocławski zwołał synod diecezjalny do Sobkowa w 1516 r. Był hojnym donatorem, ofiarowując swej włocławskiej katedrze liczne i cenne szaty oraz naczynia liturgiczne, ponadto ozdobne mszały i antyfonarze. Wzniósł zamek biskupi w Wolborzu. W imieniu Zygmunta I Starego, jako prawnego opiekuna małoletniego Ludwika Jagiellończyka, przyczynił się do wyboru Karola V Habsburga na cesarza w 1519 r. W czasie wojny z Krzyżakami (1519–1521) był jednym z głównych doradców króla i uważa się go za jednego z najważniejszych współautorów zawartego cztery lata później traktatu krakowskiego. Po śmierci Prymasa Jana Łaskiego, król Zygmunt Stary nominował Drzewickiego w 1531 r. jego następcą. W 1532 r. Prymas zwołał synod prowincjonalny do Piotrkowa. Jako arcybiskup Drzewicki rezydował głównie w Łowiczu. W 1534 r. ustanowił przy gnieźnieńskiej katedrze kolegium psałterzystów. Prymas osobiście sporządził, na podstawie ksiąg metrykalnych, rodowód swoich antenatów, Ciołków na Drzewicy, dodając go do ufundowanego przez siebie mszału. Z jego osobą związany jest też najstarszy polski ekslibris wykonany w 1516 r. w Wiedniu przez Hieronima Wietora. Zmarł w Łowiczu 22 sierpnia 1535 r., zwłoki przywieziono do Gniezna i pochowano w katedrze 25 września pod kaplicą Sprowskich.