Jan Wydżga

Syn Jana, podsędka lwowskiego, i Zofii z Kiemliczów h. Rawicz, urodził się ok. 1610 r. Naukę rozpoczął w kolegium jezuickim we Lwowie. Następnie studiował za granicą: w Leuwen oraz w Rzymie, gdzie uzyskał stopień doktora teologii. Jeszcze przed 1642 r., otrzymał kanonię i prepozyturę lwowską, tego roku rozpoczął też pracę w kancelarii koronnej, początkowo jako sekretarz królewski, w następnym roku został też kaznodzieją nadwornym, związek z dworem otworzył mu drogę do kolejnych beneficjów i tak w 1645 r. został opatem komendatoryjnym sieciechowskim, w 1652 r. kanonikiem i prepozytem krakowskim, a w 1658 r. kanonikiem warmińskim. Równolegle rozwijała się jego kariera urzędnicza, w 1650 r. otrzymał urząd kanclerza królowej Ludwiki Marii Gonzagi, od 1652 r. był referendarzem duchownym i sekretarzem wielkim koronnym, w 1675 r. otrzymał podkanclerstwo koronne, a dwa lata później urząd kanclerza wielkiego koronnego, który sprawował do 1679 r. Zacieśnianie związków z dworem i kancelarią spowodowało, że Wydżga w 1655 r. otrzymał nominację na biskupstwo łuckie, a trzy lata później na warmińskie. Król Jan III Sobieski ofiarował mu w 1677 r. nominację na arcybiskupa gnieźnieńskiego, jednak na zgodę papieską przyszło czekać nominatowi aż do 1679 r. Władzę w metropolii objął przez pełnomocnika 16 października 1679 r. Nigdy nie przybył do Gniezna, częściej przebywał w Skierniewicach i w Łowiczu, gdzie zadbał o renowację pałacu arcybiskupiego. Prymas blisko współpracował z Janem Kazimierzem oraz Ludwiką Marią, wspierał pomysł elekcji vivente rege francuskiego księcia Henryka d’Enghien. Po abdykacji Jana Kazimierza (1668 r.) początkowo popierał kandydaturę Ludwika Burbona (Wielkiego Kondeusza), jednak później opowiedział się za Michałem Korybutem Wiśniowieckim. Był też orędownikiem dążeń Jana III Sobieskiego do odzyskania Prus Książęcych. Jako biskup warmiński zasłużył się odbudową pałacu biskupiego we Fromborku, rozbudową rezydencji w Lidzbarku Warmińskim i fundacją klasztoru Franciszkanów-Obserwantów w Stoczku Klasztornym. W testamencie obdarzył hojnymi legatami m.in. katedrę i kapitułę gnieźnieńską i tamtejsze seminarium duchowne. Swój bogaty księgozbiór rozdzielił między warszawskie klasztory jezuitów, bernardynów i kamedułów. Obecnie woluminy z jego proweniencją spotyka się w wielu bibliotekach w Polsce. Prymas dał się też poznać nie tylko jako czytelnik książek, ale także jako ich autor. Przyjmuje się, że napisał „Series Episcoporum Varmiensium”, wydane w drukarni opactwa oliwskiego w 1681 r., prawdopodobnie także „Historia abo opisanie wielu poważniejszych rzeczy które się działy podczas wojny szwedzkiej…”, wydaną między 1662 a 1665 r.; autorstwo tegoż przypisuje się również Łukaszowi Opalińskiemu. Jan Wydżga zmarł 6 września 1685 r., został pochowany w katedrze gnieźnieńskiej w kaplicy Bogorii (Matki Bożej Częstochowskiej).