Ignacy Raczyński
Syn Antoniego i Katarzyny Szygowskiej, urodził się w 1741 r. Początkowo pobierał nauki w domu, a następnie w szkole jezuitów w Bydgoszczy. Po wstąpieniu do nowicjatu jezuitów w Krakowie w 1760 r., studiował w kolegium zakonnym w Poznaniu, a następnie w Mediolanie w latach 1772–1773. Przed objęciem arcybiskupstwa gnieźnieńskiego był proboszczem w Brodnicy k. Śremu, od 1776 r. kanonikiem poznańskim, od 1787 r. scholastykiem poznańskim i delegatem do Trybunału Koronnego. W 1793 r. został biskupem poznańskim. Nominację na arcybiskupstwo gnieźnieńskie otrzymał 29 stycznia 1805 r. od króla Fryderyk Wilhelma III. Elekcja przez kapitułę nastąpiła 19 marca tego samego roku, papież Pius VII natomiast udzielił swojej ostatecznej aprobaty dopiero 7 września w 1807 r. Ignacy Raczyński rządy w archidiecezji objął 10 grudnia 1807 r., ale ingres odbył dopiero trzy lata później W roku nominacji królewskiej na Prymasa otrzymał też tytuł książęcy, który dziedziczyli jego następcy. W 1807 r. został też administratorem diecezji warszawskiej. Na własną prośbę, ze względu na podeszły wiek, został zwolniony z godności arcybiskupa przez papieża Piusa VII bullą z 24 sierpnia 1818 r. Na jej podstawie rządy w archidiecezji miał przejąć zaproponowany przez Raczyńskiego sufragan Marcin Siemieński. Jako biskup i arcybiskup Raczyński wspierał ubogie parafie, którym fundował sprzęt liturgiczny. Dbał o wygląd katedry poznańskiej oraz odrestaurował katedrę gnieźnieńską. Przebudował rezydencję biskupią w Poznaniu oraz dokończył budowę pałacu w Ciążeniu. Był tłumaczem kilku dzieł z języka francuskiego na polski, m.in.: „Myśli o błędach współczesnych” czy „O mocnych duchach” oraz autorem kilku innych publikacji, w tym: „Nauka Ukrzyżowanego”, „Sposób, w jaki kapłani mają kierować duszami i zarządzać dobrze parafiami”, ponadto wydawcą zbioru dokumentów: „Sześcioletnia korespondencja władz duchownych z rządem Księstwa Warszawskiego”. Zmarł 19 lutego 1823 r. w Przemyślu. Zgodnie z wolą zmarłego jego ciało zostało pochowane w Brzozowie. W 1854 r. zostało jednak ekshumowane i 22 maja tego samego roku przeniesione do Obrzycka oraz złożone w tamtejszym kościele.