Adam Komorowski

Syn stolnika nowogródzkiego Jana oraz Konstancji z Sulimirskich. Urodził się 24 maja 1699 r. w Chyżowicach położonych w ziemi chełmskiej. Po edukacji odbytej w domu rodzinnym wysłany został do jezuickich kolegiów Krakowa i Wrocławia na naukę teologii oraz filozofii. W 1718 r. udał się na studia do Rzymu, zakończone w 1723 r. uzyskaniem tytułu doktora obojga praw. Droga kariery Komorowskiego wiodła wyłącznie przez szczeble hierarchii kościelnej, pomijając całkowicie służbę u boku króla. Otrzymawszy w 1724 r. święcenia kapłańskie rozpoczął gromadzenie prebend od objęcia jeszcze w tym samym roku prepozytury kolegiackiej w Pilicy oraz kanonii tarnowskiej. Wkrótce wypełniał również zadania kanclerza kapituły krakowskiej. Na kolejną godność przyszło mu czekać do 1736 r., kiedy mianowano go prepozytem katedralnym krakowskim. Dwa lata później otrzymał urząd opata klasztoru w Lubiniu, który zamienił w 1739 r. na prepozyturę św. Michała w Krakowie. Tego samego roku objął także administrację nad opactwem miechowskim. Z polecenia królewskiego nominowano go biskupem inflanckim, Komorowski jednak w 1740 r. odrzucił tę godność. Kolejne prebendy przypadły mu w latach 1746 i 1747, kiedy kolejno instalowano go jako koadiutora klasztoru w Jędrzejowie oraz koadiutora biskupa kijowskiego Samuela Ożgi. Wraz ze śmiercią Krzysztofa Antoniego Szembeka rozpoczęły się starania wokół zdobycia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, do którego kapituła desygnowała 8 sierpnia 1748 r. Komorowskiego. Prekonizacja papieska nastąpiła 22 września 1749 r., diecezję objął natomiast 6 listopada, uroczysty ingres odbył 24 czerwca 1751 r. Dnia 30 września 1749 r. otrzymał od papieża zgodę na posługiwanie się purpurą kardynalską przysługującą także jego następcom. Aktywność polityczna Komorowskiego rozpoczęła się dopiero po śmierci Augusta II, kiedy związał się z obozem królewskim i familią Czartoryskich, intensyfikując się wraz z objęciem godności prymasowskiej, czego probierzem mogło być otrzymanie Orderu Orła Białego. W 1752 r. Komorowski poparł plany króla ustanowienia elekcji vivente rege. Z czasem oddalając się od obozu Augusta III, wspierał działania wymierzone w monarchę. Bogata była także jego działalność na polu kościelnym, objawiła się ona w nienagannie prowadzonej administracji metropolią. Prymas wykazywał również zainteresowanie stanem budowli mieszkalnych i świątyń. Odnowił zamek w Łowiczu oraz pałace w Skierniewicach i Warszawie. Słynący z wytwornych kazań Komorowski działał również na polu pisarskim, wydając m.in. „Sposób katechizowania […] dla archidiecezji gnieźnieńskiej” w 1757 r. Prymas otoczył ponadto opieką Macieja Dogiela, wydawcę kodeksu dyplomatycznego Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Wspomagał także działalność zakonu pijarów, którego prowincjałem był jego brat Cyprian. Komorowski zmarł 2 marca 1759 r. w Skierniewicach, pochowano go w łowickiej kolegiacie.