Rozważania Drogi Krzyżowej, 3.04.2020

Rozważania Drogi Krzyżowej sprawowanej w kaplicy Domu Arcybiskupów Gnieźnieńskich, 3 kwietnia 2020.

Z Pierwszego Listu św. Piotra:Chrystus cierpiał za was i wzór wam zostawił, abyście szli za Nim Jego śladami. On grzechu nie popełnił, a w Jego ustach nie było podstępu. On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, kiedy cierpiał, nie groził, lecz oddawał się Temu, który sądzi sprawiedliwie. On sam, w swoim ciele, poniósł nasze winy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości. Krwią ran Jego zostaliście uzdrowieni.

Stacja I: Jezus skazany przez Piłata

Papież Franciszek: W tym Wielkim Poście rozbrzmiewa Twój naglący apel: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (Jl 2, 12). Wzywasz nas, byśmy wykorzystali ten czas próby jako czas wyboru. Nie jest to czas Twojego sądu, ale naszego osądzenia: czas wyboru tego, co się liczy, a co przemija, oddzielenia tego, co konieczne od tego, co nim nie jest.

Chryste, choć wydaje się, że ten czas skazuje nas na brak nadziei, lęk i wycofanie, to my tym bardziej chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja II: Jezus bierze krzyż

Papież Franciszek: Przyjąć Jego krzyż, znaczy odnaleźć odwagę, by wziąć w ramiona wszystkie przeciwności obecnego czasu, porzucając na chwilę naszą tęsknotę za wszechmocą i posiadaniem, by uczynić miejsce dla twórczości, którą może wzbudzić jedynie Duch. Oznacza odnaleźć odwagę do otwarcia przestrzeni, gdzie wszyscy mogą się poczuć powołani i zezwolić na nowe formy gościnności, braterstwa i solidarności.

Chryste, choć krzyż, który włożyłeś na nasze ramiona, wydaje się nie do udźwignięcia, tym bardziej chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja III: Jezus upada po raz pierwszy

Papież Franciszek: Myślę o wielu ludziach płaczących: o ludziach odizolowanych, o ludziach poddanych kwarantannie, o samotnych osobach starszych, o osobach hospitalizowanych i leczonych, o rodzicach, którzy widzą, że ponieważ nie ma wypłaty, nie będą w stanie wyżywić swoich dzieci. Płacze wielu ludzi. My też, z serca im towarzyszymy. I nie zaszkodzi, jeśli zapłaczemy trochę płaczem Pana za cały swój lud.

Chryste, upadek boli, ciężar nałożonego na nas krzyża okazuje się za duży, ale i tak chcemy powstać i wciąż wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja IV: Jezus spotyka Maryję

Papież Franciszek: Modlitwa różańcowa jest modlitwą pokornych i świętych, którzy w jej tajemnicach wraz z Maryją kontemplują życie Jezusa, miłosierne oblicze Ojca. I jakże bardzo potrzebujemy wszyscy być pocieszeni, poczuć się otuleni Jego obecnością miłości! Miarą tego doświadczenia są relacje z bliźnimi, które w tym momencie zbiegają się z najbliższymi członkami naszych rodzin: bądźmy blisko siebie nawzajem, praktykując jako pierwsi miłość, zrozumienie, cierpliwość i przebaczenie.

Chryste, choć wydawało się, że Maryja nie może nic zrobić, że jest bierną uczestniczką krzyżowej drogi, Jej obecność dodała Ci sił. Matka nigdy nie opuszcza cierpiących dzieci. Razem z Nią wciąż chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja V: Jezus wsparty przez Szymona z Cyreny

Papież Franciszek: Ileż osób codziennie wykazuje się cierpliwością i wlewa nadzieję, starając się nie siać paniki, lecz współodpowiedzialność. Iluż ojców, matek, dziadków i babć, nauczycieli ukazuje naszym dzieciom, za pomocą małych, codziennych gestów, jak stawić czoło kryzysowi i przejść przez niego, dostosowując nawyki, wznosząc oczy i rozbudzając modlitwę. Ileż osób się modli, ofiarowuje i wstawia się dla dobra wszystkich. Modlitwa i cicha posługa: to nasza zwycięska broń.

Chryste, dziękujemy Ci za wszystkich Cyrenejczyków, którzy w tych dniach pomagają innym dźwigać krzyż cierpienia, za tych, którzy często niezauważeni pozwalają nam iść dalej. Razem z nimi chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja VI: Jezus spotyka Weronikę

Papież Franciszek: I możemy spojrzeć na wielu przykładnych towarzyszy drogi, którzy w obliczu strachu zareagowali oddając swoje życie. To sprawcza moc Ducha wylana i ukształtowana w odważnych i wielkodusznych aktach poświęcenia się. Jest to życie Ducha zdolne do wyzwolenia, docenienia i ukazania, że nasze życie jest utkane i podtrzymywane przez zwykłych ludzi – zwykle zapomnianych – którzy nie pojawiają się w nagłówkach gazet i magazynów, ani na wielkich wybiegach ostatniego spektaklu, ale bez wątpienia zapisują dziś decydujące wydarzenia naszej historii: lekarze, pielęgniarze i pielęgniarki, pracownicy supermarketów, sprzątaczki, opiekunki, przewoźnicy, stróżowie porządku, wolontariusze, księża, zakonnice i bardzo wielu innych, którzy zrozumieli, że nikt nie zbawia się sam.

Chryste, dziękujemy Ci za odwagę każdej współczesnej Weroniki, która często ryzykując własne życie, chce służyć innym. Jej świadectwo pozwala nam jeszcze odważniej wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja VII: Jezus upada po raz drugi

Papież Franciszek: W minionych dniach w niektórych częściach świata uwidoczniły się pewne konsekwencje pandemii. Jedną z nich jest głód. Zaczynamy dostrzegać ludzi głodnych, bo nie mogą pracować, bo nie mają stałej pracy, a także z powodu wielu okoliczności. Już zaczynamy widzieć to, co wydarzy się „później”, choć zaczyna się już obecnie. Modlimy się za rodziny, które zaczynają odczuwać niedostatek z powodu pandemii.

Chryste, powierzamy Ci wszystkie rodziny, zwłaszcza te, które w obecnej sytuacji są niepewne swojego jutra. Wesprzyj tych, którzy utracili pracę, którzy cierpią biedę, wlej w ich serca nadzieję. W ich imieniu chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja VIII: Jezus spotyka płaczące niewiasty

Papież Franciszek: Dzisiaj, w obliczu świata, który tak bardzo cierpi, gdy wielu ludzi cierpi z powodu obecnej pandemii, zastanawiam się: czy potrafię zapłakać, tak jak na pewno uczyniłby to Pan Jezus i co czyni w tej chwili Jezus? Czy moje serce jest podobne do serca Jezusa? A jeśli jest zbyt bezlitosne, nawet jeśli potrafię mówić, czynić dobro, pomagać, ale moje serce nie jest zaangażowane, nie jestem w stanie zapłakać, to trzeba prosić o tę łaskę od Pana: Panie, abym z Tobą płakał, abym płakał wraz z moim ludem cierpiącym w tej chwili. Wielu dzisiaj płacze. A my, z tego ołtarza, z tej ofiary Jezusa, który nie wstydził się płakać, prosimy o łaskę płaczu.

Chryste, prosiłeś niewiasty, by zapłakały nad sobą i nad swoimi dziećmi. Jak wiele w tych dniach wylano łez, niech mają one moc uzdrawiającą. Jezu, ufamy Tobie.

Stacja IX: Jezus upada po raz trzeci

Papież Franciszek: W duchu pokuty, współczucia i nadziei. A także pokory, ponieważ często zapominamy, że w życiu są «strefy mroku». Sądzimy, że może to spotkać tylko kogoś innego. Tymczasem ten okres jest mroczny dla wszystkich, nikt nie jest wykluczony. Jest naznaczony bólem i cieniami, które weszły do domu. To inna sytuacja niż te, jakie przeżywaliśmy. Również dlatego, że nikt nie może pozwolić sobie na trwanie w spokoju, wszyscy uczestniczą w tych trudnych dniach.

Chryste, gdy upadamy po raz kolejny, gdy cierpienie ostatecznie nas przytłacza, tak trudno jest powstać i iść z nadzieją dalej. Jezu daj siłę tym wszystkim, którzy tracą nadzieję. Jezu, ufamy Tobie.

Stacja X: Jezus odarty z szat

Papież Franciszek: W tym naszym świecie, który kochasz bardziej niż my, ruszyliśmy naprzód na pełnych obrotach, czując się silnymi i zdolnymi do wszystkiego. Chciwi zysku, daliśmy się pochłonąć rzeczom i oszołomić pośpiechem. Nie zatrzymaliśmy się wobec Twoich wezwań, nie obudziliśmy się w obliczu wojen i planetarnych niesprawiedliwości, nie słuchaliśmy wołania ubogich i naszej poważnie chorej planety. Nadal byliśmy niewzruszeni, myśląc, że zawsze będziemy zdrowi w chorym świecie.

Chryste, stajemy wobec Ciebie nadzy, pozbawieni swoich złudnych zabezpieczeń, niepewni jutra, stajemy obnażeni podobnie jak Ty w czasie drogi krzyżowej. Ty jednak mimo to trwasz przy nas, a my wołamy: Jezus, ufamy Tobie.

Stacja XI: Jezus przybity do krzyża

Papież Franciszek: Pan rzuca nam wyzwanie i w czasie burzy zaprasza nas do rozbudzenia i uaktywnienia solidarności i nadziei zdolnych nadać trwałość, wsparcie i znaczenie tym godzinom, w których wszystko wydaje się tonąć. Pan budzi się, aby rozbudzić i ożywić naszą wiarę paschalną. Mamy kotwicę: w Jego krzyżu zostaliśmy zbawieni. Mamy ster: w Jego krzyżu zostaliśmy odkupieni. Mamy nadzieję: w Jego krzyżu zostaliśmy uzdrowieni i ogarnięci, aby nic i nikt nas nie oddzielił od Jego odkupieńczej miłości.

Chryste, choć krzyż boli, to daje też nadzieję. Wiemy, że na krzyżu nigdy nie jesteśmy sami, że jesteś przy nas. Patrząc na krzyż tym bardziej chcemy wołać: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja XII: Jezus umiera na krzyżu

Papież Franciszek: Spójrz na rozpostarte ramiona ukrzyżowanego Chrystusa, pozwól się zbawiać zawsze na nowo. A kiedy idziesz wyznać swoje grzechy, mocno wierz w Jego miłosierdzie, które cię uwalnia na zawsze od wszelkiej winy. Kontempluj Jego krew przelaną z powodu tak wielkiej miłości i daj się przez nią oczyścić. W ten sposób możesz się nieustannie odradzać na nowo.

Chryste, Twoja śmierć to początek życia, przybicie do krzyża to zwycięstwo, a płynące z niego przebaczenie, to nadzieja dla nas. Patrząc na Twoje przebite serce wołamy: Jezu, ufamy Tobie.

Stacja XIII: Ciało Jezusa złożone w rękach Matki

Papież Franciszek: Wiele pielęgniarek wysłuchuje cierpienia samotności, trzymając umierających za ręce. Ból tych, którzy odeszli bez pożegnania staje się raną w sercu tych, którzy pozostają. Dziękuję wszystkim pielęgniarkom, lekarzom i wolontariuszom, którzy pomimo niezwykłego zmęczenia pochylają się z cierpliwością i życzliwością serca, aby załagodzić wymuszoną nieobecność rodzin pacjentów.

Chryste, dziękujemy Ci za tych, którzy wraz z nami stoją przy krzyżu. Za pracowników służby zdrowia, którzy są wiernymi towarzyszami ludzkiego cierpienia. Za każdego, który nie uciekł spod krzyża. Jezu, ufamy Tobie

Stacja XIV: Ciało Jezusa złożone w grobie

Papież Franciszek: W tych dniach słyszymy wiadomości o wielu zmarłych: mężczyznach, kobietach, którzy umierają samotnie, nie będąc w stanie pożegnać się ze swoimi bliskimi. Myślimy o nich i modlimy się za nich. Ale także za rodziny, które nie mogą towarzyszyć swoim bliskim w odejściu z tego świata. Modlimy się zwłaszcza za zmarłych i za członków ich rodzin.

Wielki Post zachęca nas do refleksji nad sensem życia, utwierdza w pewności, że tylko w Chrystusie i z Chrystusem znajdziemy odpowiedź na tajemnicę cierpienia i śmierci. Nie zostaliśmy stworzeni dla śmierci, ale do życia, do życia w obfitości, życia wiecznego.

Chryste, strachem napawa już sama perspektywa śmierci, jakże trudna jest to rzeczywistość, gdy nie może być przy nas naszych najbliższych. Obraz tysięcy osób, którzy umierają samotnie napawa nas smutkiem i rodzi łzy, jednak wierzymy, że Ty jesteś z nimi, że przeprowadzasz ich ze śmierci do życia. Bo grób to nie jest koniec, grób to początek, to droga do zmartwychwstania. Łącząc się z wszystkimi konającymi w tej godzinie wołamy: Jezu, ufamy Tobie.