List na Niedzielę Dobrego Pasterza, 25.04.2021

List pasterski Prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka z okazji 58. Światowego Dnia Modlitwy o Powołania, Niedziela Dobrego Pasterza, 25 kwietnia 2021 r.

Umiłowani w Panu, Siostry i Bracia!

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli prowadzi nas do głębokiego i osobistego przeżycia spotkania ze Zmartwychwstałym Panem. We fragmencie Listu św. Jana Apostoła usłyszeliśmy wyraźną zachętę: Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy (1 J 3,1). Chcemy zatem spoglądać na Chrystusa, który jest żywym dowodem miłości Boga do nas. Równocześnie – na ile to możliwe – próbujemy popatrzeć na siebie samych Jego oczami, zobaczyć drogę naszego życia tak, jak On ją widzi.

Wbrew pozorom, takie spojrzenie nie przychodzi nam z łatwością. Dość często bowiem zatrzymujemy wzrok na tym, co powierzchowne, a trudy codzienności zdają się przesłaniać wszystko. Czasami ciężko nam zobaczyć cokolwiek poza własną lub cudzą słabością i nie ulec zniechęceniu czy narzekaniu. Dlatego dziś – jak zaprasza nas Słowo Boże – kierujemy wzrok ku Jezusowi Chrystusowi, Dobremu Pasterzowi. On przecież zna swoje owce i oddaje za nie własne życie. Umiłował nas do końca, nigdy nas nie opuszcza ani nie ucieka (por. J 10,11-15). Jednocześnie pragnie i prosi, abyśmy Go naśladowali. Przekonuje, że bez autentycznego daru z samych siebie nie odnajdziemy prawdziwego szczęścia.

Przypominając nam tę prawdę, papież Franciszek zauważa, że właśnie w tym kierunku zmierzają powołania. Pan pragnie kształtować serca otwarte, zdolne do wielkiego zaangażowania, hojne w dawaniu siebie, współczujące w pocieszaniu smutków i mocne, aby umacniać nadzieję. Jak podkreśla papież, tego właśnie potrzebuje kapłaństwo i życie konsekrowane, zwłaszcza dzisiaj, w czasach naznaczonych słabością i cierpieniem, także z powodu pandemii, która rodzi niepewność i lęk, co do przyszłości i samego sensu życia (por. Orędzie na 58. Światowy Dzień Modlitw o Powołania).

Moi Kochani!

Tegoroczna Niedziela Dobrego Pasterza, a także związana z nią nieodłącznie modlitwa o dar nowych powołań kapłańskich i zakonnych, zbiega się z obchodami w Gnieźnie uroczystości świętego Wojciecha – Patrona Polski, naszej archidiecezji i miasta Gniezna. On – jak przypomniał nam właśnie w Gnieźnie święty Jan Paweł II – poszedł za Chrystusem jako wierny i ofiarny sługa, dając o Nim świadectwo za cenę swej krwi. Czy stawiając nam przed oczami świadectwo świętego biskupa i męczennika, sam Pan Bóg nie zachęca nas do życia jeszcze bardziej oddanego Jemu i bliźnim? Zresztą każdego dnia, a zwłaszcza w obecnym czasie walki z koronawirusem, spotykamy tylu ludzi, których życie jest niezwykle wymownym darem. Czyż oprócz głębokiej wdzięczności, nie powinniśmy również w pewien sposób zapalić się ich przykładem? Czyż nie jesteśmy wezwani, by pójść jak święty Wojciech za Chrystusem, dając w ten sposób o Nim jasne i czytelne świadectwo? Jak zauważa papież Franciszek, tak przecież rodzi się i umacnia każde powołanie, a zwłaszcza droga kapłana lub osoby zakonnej. Boże wezwanie zawsze popycha do wyjścia, do dawania siebie, do przekraczania siebie. Nie ma wiary bez ryzyka. Tylko ufne poddanie się łasce, odłożenie na bok własnych planów i wygód, pozwala prawdziwie powiedzieć Bogu „tak”. A każde „tak” przynosi owoce, ponieważ wpisuje się w większy plan, który widzimy zaledwie w zarysie, ale który Boski Artysta zna i realizuje, aby uczynić z każdego życia arcydzieło (por. Orędzie).

Moi Drodzy Młodzi Przyjaciele!

Przywoływane przeze mnie orędzie papieża Franciszka zawiera niezwykle osobiste słowa, które – muszę przyznać – biorę sobie również sam głęboko do serca. Pozwólcie, że powtórzę je każdej i każdemu z Was, na tym szczególnym etapie Waszego życia, pośród różnych planów i wyborów, sukcesów i porażek, życiowych decyzji, przed którymi stajecie. Ojciec święty w pewnym momencie zatrzymuje się na Chrystusowym wezwaniu „Nie bój się” i dodaje: Są to słowa, które Pan kieruje także do Ciebie, droga Siostro, i do Ciebie, drogi Bracie, gdy pomimo niepewności i wahań czujesz, że nie możesz już dłużej odkładać pragnienia oddania Jemu swojego życia.  Są to słowa, które powtarza Ci, gdy tam, gdzie jesteś, być może pośród trudnych doświadczeń i niezrozumienia, walczysz, aby iść za Jego wolą każdego dnia. Są to słowa, które odkrywasz na nowo, gdy na drodze powołania powracasz do swojej pierwszej miłości. Jako Wasz biskup dzielę się nim z wami, Drodzy Młodzi, i zapewniam, że codziennie się modlę, abyście doświadczyli miłości Jezusa, który zwycięża każdy ludzki lęk i obawę. Nie bójcie się, nie bójcie się dać coś z siebie! Nie bójcie się, gdy On was wzywa! Nie bójcie się, by jak święty Wojciech, ponad miłość doczesnego życia, postawić miłość do Syna Bożego (por. św. Jan Paweł II, Homilia w Gnieźnie, 3 czerwca 1997).

Drodzy Siostry i Bracia!

Zwracam się do Was wszystkich z prośbą o gorliwą modlitwę, wspólnotową i indywidualną, w intencji nowych powołań do służby Bożej. Mamy nadzieję, że już niedługo nasza diecezja będzie cieszyć się czterema nowymi diakonami i siedmioma neoprezbiterami. Obejmijmy modlitewną pamięcią tych kandydatów do święceń wraz z pozostałymi klerykami prymasowskiego seminarium. W imieniu własnym oraz całej wspólnoty seminaryjnej wyrażam również wdzięczność za wszelką pomoc materialną, a zwłaszcza za zebrane w dniu dzisiejszym ofiary, które są konkretnym darem, bez którego formacja do kapłaństwa nie byłaby możliwa.

Już od kilku miesięcy, nasze seminarium każdego dnia podejmuje modlitwę powołaniową w intencji poszczególnych parafii, a więc także za Was. Mamy wiele możliwości, aby włączać się w to dzieło. Dziś wykorzystajmy szczególną okazję Niedzieli Dobrego Pasterza i w całej archidiecezji pomódlmy się słowami, które codziennie w godzinie Apelu Jasnogórskiego wybrzmiewają w seminaryjnej kaplicy: Boże Ojcze, Ty nas zapraszasz do udziału w Twojej miłości, abyśmy mogli przynosić owoce w służbie dla innych. Spraw, prosimy, aby młodzi ludzie usłyszeli zaproszenie do bycia przyjaciółmi, uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa. Niech wybierają to, co uczyni ich bogatymi duchowo, twórczymi w relacjach, odważnymi w życiu i niech podążają za znakami powołania do kapłaństwa Chrystusowego. Prosimy również za kapłanów, parafie i wspólnoty naszej archidiecezji. Niech Duch Boży kształtuje nasze życie, więzi i zaangażowanie, abyśmy stawali się świadkami przemieniającej mocy Ewangelii.

Wdzięczny również za każdą modlitwę w intencji mojej pasterskiej posługi, obejmuję Was wszystkich błogosławieństwem i wraz z Wami dziś wołam: przez zasługi świętego Wojciecha, wysłuchaj nas Panie, a dzięki Jego prośbom pośpiesz nam z pomocą!