70. rocznica Apelu Jasnogórskiego, 8.12.2023 Jasna Góra
Rozważania Prymasa Polski abp. Wojciecha Polaka podczas Apelu Jasnogórskiego sprawowanego w 70. rocznicę zapoczątkowania nabożeństwa, 8 grudnia 2023, Kaplica Obrazu Matki Bożej, Jasna Góra.
Wielka Boga – Człowieka Matko!
Bogarodzico-Dziewico, Bogiem sławiona Maryjo!
Królowo świata i Polski Królowo!
Słowami, którymi błogosławiony Stefan Wyszyński, Prymas Polski, rozpoczynał jasnogórskie śluby narodu polskiego, zwracamy się dziś do Ciebie, Niepokalana Dziewico, Pani Jasnogórska, nasza Matko i Królowo. Przychodzimy w ten wieczór i stajemy do apelu dziękując przez Twe matczyne dłonie dobremu Bogu za 70 lat tej apelowej modlitwy. 8 grudnia 1953 roku ówczesny przeor Jasnej Góry, ojciec Jerzy Tomziński, zapowiadając rozpoczęcie modlitwy Apelu Jasnogórskiego wyjaśniał, że odtąd codziennie o godzinie 9 wieczorem przeniesiemy się myślą i modlitwą na Jasną Górę, do cudownej kaplicy (…) wszyscy o jednej godzinie, gdziekolwiek będziemy (…) wszyscy zbratani jedną myślą, jedynym polskim sercem, przy naszej Pani i Królowej, przy Matce i Pocieszycielce, aby prosić i żebrać za Polskę, za Naród.
Bezpośrednim impulsem do rozpoczęcia tego modlitewnego wołania było uwięzienie i internowanie błogosławionego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia. On, będąc w odosobnieniu i nie wiedząc, że w jego intencji rozpoczęto tutaj, na Jasnej Górze, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia, wieczorną modlitwę, zwaną odtąd Apelem Jasnogórskim, dokładnie w tym samym dniu zawierzył w Twoje ręce, Maryjo, cały swój los. Uwięziony w Stoczku na Warmii, po trzytygodniowym duchowym przygotowaniu, złożył wobec Ciebie, Pani Jasnogórska, akt osobistego oddania, w którym prosił: przyjmij mnie na zawsze za sługę i dziecko swoje. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach duszy i ciała oraz w pracy kapłańskiej dla innych. Oddaję się Tobie, Maryjo (…) pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku, co do mnie należy, według Twego upodobania, ku większej chwale Boga, w czasie i wieczności.
Zapoczątkowany tutaj Apel Jasnogórski, najpierw w intencji uwolnienia Prymasa Tysiąclecia, a także w intencji Kościoła i naszej Ojczyzny, jednoczył i jednoczy przed Tobą, Maryjo, nasze serca, serca wszystkich, którzy – jak przypominał właśnie tutaj, na Jasnej Górze święty Jan Paweł II – do Ciebie idziemy, do Ciebie pielgrzymujemy, przed Twój święty Obraz przychodzimy … choćby tylko duszą i sercem, choćby tylko ostatnim tchnieniem życia. Jestem, pamiętam, czuwam! Jest to nasza codzienna godzina czuwania przy Tobie, Pani Jasnogórska. Rozumiemy to dobrze w tym adwentowym czasie, gdy wpatrujemy się w Ciebie – CZUWAJĄCĄ! W ten sposób sami uczymy się, co znaczy czuwać. Ty czuwająca w scenie Zwiastowania – uczysz nas uważności i wsłuchiwania się w przychodzącego w ciszy Boga. Ty czuwająca w betlejemskiej grocie nad cudem narodzin Syna – uczysz nas czuwania nad każdym życiem, a szczególnie nad tym kruchym, bezbronnym i zagrożonym. Ty czuwająca w radości nowożeńców w Galilejskiej Kanie, wskazujesz nam jak wrażliwym i czujnym sercem dostrzegać to, czego inni nie dostrzegają. Ty czuwająca na kalwaryjskim wzgórzu, przytulona do krzyża, pomagasz nam pokonać obojętność i uczysz bliskości z tymi, którzy noszą krzyż doświadczeń. Ty Niepokalanie Poczęta i Cała Piękna – uczyń nasze serca czuwającymi i prowadź drogami świętości.
Jakże nam wszystkim, którzy dziś wspominamy błogosławiony początek tej apelowej modlitwy potrzeba być przy Tobie, Maryjo. I za św. Janem Pawłem II powtarzać: Jestem przy Tobie! Nie mogę przy Tobie, Matko, Pani Jasnogórska nie być, nie czuwając i nie pamiętając w ten sposób. Jeśli zaś czuwam i pamiętam, to przez to samo jestem przy Tobie.
To zatem nasza godzina obecności, czuwania i modlitwy. Ale to także godzina zjednoczenia przez miłość i błogosławieństwo. Prosimy więc dziś Ciebie, Pani Jasnogórska, o uproszenie nam jedności w naszych rodzinach, w naszych wspólnotach, w Chrystusowym Kościele i w Ojczyźnie naszej. Za Twym Synem z wiarą powtarzamy: ut unum sint! Aby byli jedno, aby świat uwierzył! Prosimy, by ten czas przed Tobą, Matko, był dla nas zawsze źródłem błogosławieństwa. Niech zasiewa w nas pokój i nadzieję, niech rodzi i wskrzesza miłość ku Bogu i drugiemu człowiekowi, niech ukoi nasz smutek i uśmierzy lęk przed nieznaną przyszłością. Zawierzamy Tobie, o Maryjo, nasze życie, życie naszych rodzin i naszych wspólnot, życie i misję Kościoła w Polsce i na świecie, zawierzamy papieża Franciszka wpatrzonego tutaj w Twoje matczyne oblicze. On nam przypomniał, że na Jasnej Górze, podobnie jak w Kanie, ofiarujesz nam Maryjo swoją bliskość i pomagasz odkryć, czego brakuje nam do pełni życia. Zawierzamy Tobie, Pani Jasnogórska, również pauliński zakon, kustoszy Twego sanktuarium. Polecamy wszystkie intencje, z którymi przyszliśmy dziś do Ciebie. Przed Twój cudowny jasnogórski Obraz przynosimy wszystkich chorych i cierpiących, wszystkich wątpiących i skrzywdzonych, wszystkie miejsca doświadczające wojny i przelewu krwi – w sposób szczególny Ukrainę i Ziemię Świętą. Wołamy do Ciebie, Patronko Ojczyny naszej, za Polskę, za wszystkich, którzy ją dziś stanowią i prosimy, byś była przy nas z macierzyńską troską, ze swoją obecnością i dobrą radą. Zawierzamy Tobie, Niepokalana Matko Chrystusa, Matko Kościoła, nasza Matko, Pani Jasnogórska całe nasze życie. Ucz nas nosić w naszym wnętrzu Jezusa, naszą radość i nadzieję, i dawać Go innym. Amen.
