Władysław Oporowski

Pochodził z rodziny urzędniczej, był drugim synem Mikołaja z Oporowa, wojewody łęczyckiego i nieznanej Krystyny, urodził się ok. 1395 r. Studia rozpoczął w 1413 r. na uniwersytecie w Wiedniu, w 1415 r. był już bakałarzem sztuk wyzwolonych, następnie podjął studia w Padwie, gdzie w 1420 r. został doktorem dekretów. Po powrocie do Polski był profesorem uniwersytetu w Krakowie, a w 1426 r. rektorem tej uczelni. Już w 1420 r. uzyskał swoje pierwsze beneficja: kanonie gnieźnieńską i poznańską oraz scholasterię włocławską, został też oficjałem i wikariuszem generalnym w Gnieźnie, w 1427 r. prepozytem kolegiaty w Śremie, rok później kanonikiem krakowskim, a w 1429 r. prepozytem kolegiaty św. Floriana za murami Krakowa i kanonikiem kruszwickim, w 1430 r. prepozytem kolegiaty łęczyckiej, w 1433 r. zaś dziekanem krakowskim. Równocześnie rozwijała się jego kariera urzędnicza, już w 1422 r. był pełnomocnikiem króla na rokowaniach z Krzyżakami, w 1427 r. został królewskim sekretarzem, a w latach 1428–1434 pełnił urząd podkanclerzego. W tym okresie udaremnił królewską koronację Witolda, a spod jego ręki wyszły też, spisane w 1430 r., przywileje jedleńskie. Praca w kancelarii otworzyła mu drogę do wyższych godności w Kościele. W 1443 r. Oporowski został biskupem włocławskim, a po śmierci Wincentego Kota, za zgodą króla, kapituła gnieźnieńska wybrała go na arcybiskupa. Jeszcze jako biskup uczestniczył w negocjacjach z Krzyżakami i był sygnatariuszem traktatu brzeskiego z 1445 r. Po śmierci Władysława Warneńczyka aktywnie włączył się w życie polityczne, popierając kandydaturę Kazimierza Jagiellończyka na tron Polski, a następnie uczestniczył w jego koronacji w Krakowie w 1447 r. Gdy Zbigniew Oleśnicki otrzymał kapelusz kardynalski, Prymas popadł z nim w spór o pierwszeństwo w polskim Kościele. Ostatecznie problem precedencji między kardynałem a Prymasem rozwiązano na zjeździe w Piotrkowie, uchwalając w 1451 r., że przywileje prymasowskie (zwłaszcza koronacyjny) będą nienaruszone, na zjazdach generalnych i posiedzeniach rady królewskiej obaj hierarchowie mieli na przemian zajmować pierwsze miejsce przy królu, jednocześnie nigdy nie zasiadać razem, aby uniknąć sporów. Prymas w swoim rodzinnym Oporowie wybudował i uposażył kościół i klasztor dla paulinów. Zmarł w swoich dobrach 11 marca 1453 r., kilka dni później pochowano go w kościele jego fundacji.

Udostępnij naShare on Facebook
Facebook
Tweet about this on Twitter
Twitter