Władysław Łubieński

Syn Macieja łowczego sieradzkiego i Marianny ze Stokowskich. Urodził się 1 listopada 1703 r. w Iwanowicach. Po wczesnej śmierci ojca w 1710 r. opiekę nad Władysławem sprawowali jego stryjowie: Aleksander oraz Andrzej. Po naukach w rodzinnym domu został skierowany do szkoły jezuickiej w Kaliszu, którą ukończył w 1720 r., następnie do łowickiego seminarium duchownego i kolegium jezuitów w Kaliszu, skąd w 1722 r. wyruszył na studia z zakresu teologii i prawa kanonicznego na Uniwersytecie Krakowskim, uzupełnione o pobyt w Collegium Romanum. Wiedzę o świecie poszerzał podczas licznych podróży po Italii, Francji i Rzeszy. Po powrocie do kraju, za sprawą wstawiennictwa Prymasa Potockiego, uzyskał w 1726 r. kanonię gnieźnieńską i prałaturę domową arcybiskupa. Kolejne kroki na szczeblach kariery kościelnej prowadziły przez przyjęcie święceń kapłańskich w 1727 r., objęcie beneficjów koadiutora scholastyka krakowskiego tego samego roku, infułata kolegiaty łaskiej w 1728 r., dwa lata później dziekana gnieźnieńskiego i scholastyka krakowskiego, a także opata komendatoryjnego w Paradyżu i wreszcie w 1752 r. kustosza sandomierskiego. Nominację na arcybiskupa lwowskiego otrzymał Łubieński od króla w 1758 r., co było możliwe dzięki wcześniejszemu zbliżeniu do dworu Wettynów, na którym już w 1740 r. był pisarzem wielkim koronnym. Krótki okres rządów w archidiecezji lwowskiej zakończył się wraz ze śmiercią Prymasa Komorowskiego, kiedy to kapituła metropolitalna wybrała Łubieńskiego 29 marca 1759 r. arcybiskupem gnieźnieńskim. Już 9 kwietnia uzyskał zgodę papieską, a ingres odbył 8 maja tegoż roku w Łowiczu. Poparcia obozowi królewskiemu udzielał przez cały niemal okres sprawowania przez Augusta III władzy w Rzeczypospolitej. Przejście do obozu Czartoryskich w 1762 r. zadecydowało o ogromnym znaczeniu Łubieńskiego w czasie kolejnego bezkrólewia. Jemu przypadła w tym czasie rola interreksa, jak też koronatora Stanisława Augusta. Troska Łubieńskiego o stan duchowieństwa w kraju uwidaczniała się na kilku polach. Działalności wizytacyjnej katedry i kapituły lwowskiej nie zdążył, niestety, dokończyć, jako Prymas preferował natomiast zlecanie przeprowadzania wizytacji dekanalnych, sobie pozostawiając lekturę sprawozdań. Na polu duszpasterskim zasłynął wydaniem w 1761 r. „Listu do owieczek Archidiecezji Metropolitalnej Gnieźnieńskiej”, będącego pierwszym drukiem, jaki opuścił założoną rok wcześniej drukarnię w Łowiczu. Pisarska aktywność Prymasa nie skupiała się wyłącznie na tematyce teologicznej, podejmował m.in. prace o charakterze encyklopedycznym („Świat we wszystkich swoich częściach” z 1740 r.). Łubieński zmarł 21 czerwca 1767 r. w Warszawie, pochowany został w łowickiej kolegiacie.