Teofil Wolicki

Syn podkomorzego wieluńskiego Ignacego oraz Józefy z Wiesiołowskich, urodził się 20 października 1768 r. w Godziętowach. Istotny wpływ na wybór kościelnej kariery oraz wykształcenie mieli jego stryjowie: Cyprian, biskup sufragan włocławski oraz Konstanty, prałat w Płocku. Początkową edukację zdobywał w szkołach Pułtuska i Płocka, przenosząc się na lata 1785–1786 do warszawskiego seminarium misjonarzy przy kościele św. Krzyża. Naukę kontynuował w latach 1786–1787 na Wydziale Moralnym Szkoły Głównej w Wilnie, uzupełniając ją od 1788 do 1790 r. o wiedzę teologiczną i prawniczą zdobytą w Rzymie. W 1805 r. ostatecznie uzyskał na Uniwersytecie Krakowskim doktorat obojga praw. Wraz z przyjęciem w 1792 r. święceń kapłańskich otrzymał również posadę w królewskiej bibliotece Stanisława Augusta, gdzie przebywał do 1793 r., przechodząc wówczas na dwór biskupa poznańskiego Ignacego Raczyńskiego, u którego wypełniał zadania osobistego sekretarza oraz audytora, awansując w 1797 r. na audytora generalnego. W latach 1795–1802 spełniał rolę komisarza generalnego biskupstwa poznańskiego. Gromadzenie posażnych prebend rozpoczął w 1794 r. wraz z uzyskaniem prałatury prepozyta kolegiaty średzkiej, kolejne nadano mu w 1805 r. w postaci archidiakonatu poznańskiego oraz prepozytury gnieźnieńskiej. W czasach Księstwa Warszawskiego trzykrotnie posłował na sejm, wypełniając ponadto zadania radcy Izby Administracji Publicznej, a także członka Rady Departamentalnej. Zaangażowany był w sprawy oświaty, od 1810 r. zasiadał w Radzie Edukacji Narodowej oraz był wizytatorem generalnym. Po śmierci Tymoteusza Gorzeńskiego sprawował rolę administratora archidiecezji poznańskiej, zrzekając się tej samej funkcji w Gnieźnie. Przedłużający się wakans na stolcu gnieźnieńsko-poznańskim zakończył się wraz ze skutecznym wstawiennictwem Antoniego Radziwiłła oraz Augusta Sułkowskiego u króla pruskiego i skutkował obiorem Wolickiego na arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego dokonanym 29 maja 1828 r. przez połączone kapituły. Prekonizację uzyskał 15 grudnia tegoż roku i kanonicznie objął archidiecezję 20 maja 1829 r. odbywając ingres 16 czerwca. Aktywna działalność Wolickiego na polu kościelnym zamanifestowała się przede wszystkim troską o odpowiedni poziom oraz polski charakter szkół, skutkując tym samym wielokrotnymi tarciami z pruskimi urzędnikami państwowymi. Jemu także przypisywana jest inicjatywa wybudowania mauzoleum pierwszych Piastów w poznańskiej katedrze, wskutek śmierci duchownego zrealizowana dopiero przez Edwarda Raczyńskiego. Wolicki wsławił się również sprowadzeniem z Berlina do Gniezna zwłok abp. Ignacego Krasickiego, któremu zorganizował w dniach 16–17 marca 1829 r. uroczystości pogrzebowe. Arcybiskup zmarł 21 grudnia 1829 r. w Poznaniu i został pochowany w poznańskiej katedrze.