Maciej Łubieński

Był jednym z dziesięciorga dzieci Świętosława i Barbary Zapolskiej, urodził się w 1572 r. Uczył się początkowo w domu, następnie pobierał nauki w kolegiach jezuickich w Sieradzu, Kaliszu i Poznaniu, studiował na Uniwersytecie Krakowskim. Za sprawą wuja Macieja Pstrokońskiego trafił do kancelarii królewskiej. Krewny ten sfinansował Łubieńskiemu dalsze studia w Rzeszy i Italii. Późniejszy Prymas studiował prawo kanoniczne w Rzymie (1598 r.). Po powrocie do kraju uzyskał kanonię poznańską, a następnie gnieźnieńską. Trafił na dwór wyniesionego na biskupstwo przemyskie Macieja Pstrokońskiego. Po przyjęciu święceń kapłańskich stał się jego kanclerzem. Gdy protektor późniejszego Prymasa otrzymał kanclerstwo koronne, Łubieński trafił na dwór monarszy Zygmunta III Wazy i został sekretarze królewskim oraz regentem kancelarii. W tym okresie otrzymał kolejne prebendy kościelne: prepozyturę łęczycką, kanonię krakowską i kustodię sandomierską. W 1617 r. powierzono mu komendatoryjną prepozyturę bożogrobców w Miechowie. Wówczas zrzekł się wcześniejszych godności i złożył śluby zakonne. Wizytował podległe mu klasztory oraz przeprowadził kapituły generalne. W 1620 r. uzyskał królewską nominację na biskupstwo chełmskie, uroczysty wjazd do stolicy biskupiej odbył się 12 listopada 1621 r. Jako biskup chełmski utworzył sufraganię, w 1624 r. odbył synod diecezjalny w Krasnymstawie oraz odbudował tamtejszą katedrę. Zygmunt III Waza nominował go na biskupstwo poznańskie w 1626 r., papież zatwierdził translację w kwietniu 1627 r. W latach 1628–1630 Łubieński odbył wizytację swej nowej diecezji, działał też na rzecz odbudowy katedry poznańskiej. W 1628 r. przeprowadził synod diecezjalny. Po kilku latach uzyskał nominację i został przeniesiony na biskupstwo włocławskie, uroczysty ingres odbył się w 1631 r. Łubieński przeprowadził wówczas wizytację kanoniczn kościołów, zwołał dwa synody diecezjalne, w 1634 oraz 1641 r., zadbał też o seminarium duchowne. W 1641 r. otrzymał od króla translację na arcybiskupstwo gnieźnieńskie, która została zatwierdzona przez papieża Urbana VIII 27 listopada tego roku, uroczysty wjazd do stolicy prymasowskiej nastąpił 19 października 1642 r. Będąc metropolitą gnieźnieńskim, przeprowadził w 1643 r. synod archidiecezjalny w Uniejowie oraz prowincjonalny w Warszawie. Był zwolennikiem pojednania z dysydentami. Wzniósł klasztor franciszkański w Smardzewicach Opoczyńskich oraz odrestaurował katedrę gnieźnieńską. Prymas zmarł w opinii świętości 28 sierpnia 1652 r. w Łowiczu, pochowano go w katedrze gnieźnieńskiej w kaplicy Łubieńskich.