Jan ze Sprowy

Syn Jana, starosty sandomierskiego, urodził się ok. 1411 r. Od 1426 r. studiował na uniwersytecie w Krakowie, w źródłach od 1431 r. występuje jako bakałarz artium. Jeszcze przed rozpoczęciem studiów został kanonikiem kruszwickim (w 1421 r.), następnie w 1434 r. kanonikiem krakowskim i proboszczem w Chlewiskach, w 1440 r. kanonikiem gnieźnieńskim, cztery lata później prepozytem skalbmierskim, w 1449 r. kanonikiem poznańskim, w 1451 r. zaś prepozytem sandomierskim. Wszystkie beneficja uzyskał dzięki pracy w kancelarii królewskiej, w latach 1423–1444 występuje na dokumentach królewskich z tytułem notariusza, najwyższego notariusza oraz sekretarza. W 1453 r. król poparł jego kandydaturę na arcybiskupa gnieźnieńskiego. Już jako nowy Prymas uczestniczył w zaślubinach Kazimierza Jagiellończyka z Elżbietą Habsburżanką i w 1454 r. dokonał jej koronacji w katedrze na Wawelu. Jego rządy archidiecezją przypadły na czas wojny trzynastoletniej i miało to ogromny wpływ zarówno na nieobecność Prymasa w Gnieźnie, jak i stan dóbr kościelnych. W związku z tym Prymas podejmował rozliczne działania w celu obrony stanu posiadania arcybiskupstwa, ale również obyczajów duchowieństwa. W tym m.in. celu w 1459 r. zwołał synod prowincjonalny do Gniezna, a także wydał dekret pozwalający przyjąć na godność kanonicką dwie osoby nieszlacheckiego pochodzenia, jednak posiadające stosowne (akademickie) wykształcenie. Tę decyzję poparł również odpowiednim dokumentem papież Pius II. W 1460 r. ufundował przy katedrze gnieźnieńskiej kaplicę Zwiastowania, dziś pod wezwaniem Bożego Ciała. W czasie swojego pontyfikatu, mimo rozlicznych wyjazdów w orszaku królewskim, aż trzykrotnie zwoływał synody prowincjonalne. Pierwszy w 1456 r., kolejny w 1457 r., ostatni, wspomniany wyżej, w 1459 r. Prymas zmarł na zamku w Uniejowie 14 kwietnia 1464 r., jego ciało sprowadzono do Gniezna i pochowano 21 kwietnia w kaplicy, której był fundatorem.