Jan Lipski

Jeden z dziewięciu synów Wawrzyńca i Anny Plichcianki, urodzony w 1589 r., jego ojciec był sędzią ziemskim rawskim i należał do średniozamożnej szlachty. Oddany na wychowanie do stryja Franciszka, kanonika gnieźnieńskiego oraz archidiakona łęczyckiego, uczył się w kolegium jezuickim w Kaliszu, następnie wyjechał do Rzymu, gdzie studiował prawo i teologię. Po powrocie do kraju (1616 r.) trafił na dwór Zygmunta III Wazy i został sekretarzem królewskim, a później regensem kancelarii koronnej oraz referendarzem koronnym, wreszcie kanclerzem królowej Konstancji Habsburżanki. Uzyskał bardzo liczne beneficja kościelne, były to m.in.: kanonia łęczycka, kantoria gnieźnieńska, prepozytura krakowska, kanonia sandomierska, prepozytura płocka oraz probostwo w rodzinnej Krzemienicy. Od 1630 r. był opatem komendatoryjnym cystersów w Wąchocku, a w 1633 r. uczestniczył w poselstwie obediencyjnym Jerzego Ossolińskiego do papieża Urbana VIII. W 1635 r. otrzymał królewską nominację na biskupstwo chełmińskie, ingres odbył się 12 października 1636 r. Jako biskup chełmiński odzyskał niektóre kościoły przejęte uprzednio przez protestantów i gorąco popierał jezuitów. Odnowił lokalny kult Doroty z Mątowów, Judyty z Chełmży i Jana Łobdowczyka. Przeprowadził też inwentaryzację katedry w Chełmży, odrestaurował zamek biskupi w Lubawie. Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym kraju, w 1637 r. brał udział w udanym poselstwie do Wiednia, które miało na celu sfinalizowanie małżeństwa Władysława IV Wazy z Cecylią Renatą Habsburżanką. W czerwcu 1638 r. król Władysław IV nominował Lipskiego na arcybiskupstwo gnieźnieńskie, uroczysty wjazd do stolicy prymasowskiej nastąpił 22 sierpnia 1639 r. W kolejnym roku Prymas brał udział w obradach sejmu, opowiadając się za królewskim projektem wzmocnienia roli senatu. Zamierzał zwołać synod archidiecezjalny i prowincjonalny, jednak nie zdążył. Zmarł 13 maja 1641 r., pochowany został w kolegiacie łowickiej.