Gabriel Podoski

Syn Mikołaja, wojewody płockiego, i Marianny z Rokitnickich h. Prawdzic, urodził się w 1719 r. Był bratem rodzonym Józefa, wojewody płockiego, generała-adiutanta królewskiego i ambasadora Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim oraz Franciszka, kasztelana ciechanowskiego, Tymoteusza, podkomorzego dobrzyńskiego i kasztelana sierpskiego, a także Michała, szambelana królewskiego. Edukację rozpoczął w 1732 r. w kolegium jezuickim w Braniewie. Studiował w Rzymie w latach 1739–1741 filozofię i teologię, a w Sapienzy prawo. Na Uniwersytecie Krakowskim studiował od 1742 r., na tej uczelni uzyskał też doktorat z prawa kanonicznego. Jeszcze w okresie studiów rozpoczął gromadzenie prebend, w 1742 r. został kanonikiem gnieźnieńskim, w 1749 r. kanclerzem kapituły kujawskiej i deputatem Trybunału Koronnego, w 1754 r. prepozytem krakowskim, a w kolejnym roku proboszczem tamtejszej katedry. Od 1757 r. pełnił też urząd proboszcza komendatoryjnego w Miechowie oraz pisarza wielkiego koronnego, dwa lata później został referendarzem koronnym oraz wiceprezydentem królewskiej Kamery Skarbowej, kanclerzem królewiczów: Ksawerego, Karola, Klemensa i Albrechta Wettynów był już od 1752 r. W wyniku nacisków rosyjskiego ambasadora został nominatem na arcybiskupstwo gnieźnieńskie, pomimo sprzeciwu króla i nuncjusza apostolskiego. Kapituła gnieźnieńska 11 lipca 1767 r. dokonała elekcji Podoskiego, a 31 sierpnia papież Klemens XIII zatwierdził jego wybór i przyznał paliusz. Jako Prymas zatrzymał beneficjum w postaci opactwa komendatoryjnego w Miechowie oraz otrzymał opactwo tynieckie i paradyskie. Rządy w archidiecezji przejął 23 września, a 27 września w Warszawie przyjął sakrę od biskupa Kajetana Sołtyka. Ingresu nie odbył, a w samym Gnieźnie nigdy się nie pojawił. W czasie trwania konfederacji barskiej w 1771 r. nie spełnił żądań nowego ambasadora rosyjskiego Kaspra Salderna, w efekcie czego postanowił opuścić Warszawę, jednak został aresztowany i był więziony przez dwa miesiące w stolicy oraz w Wawrzyszewie. Po uwolnieniu wyjechał do Elbląga, a następnie do Gdańska, gdzie przebywał przez kolejne cztery lata. W celu podratowania zdrowia wyjechał w czerwcu 1776 r. do Francji, przekazując w maju rządy w archidiecezji gnieźnieńskiej biskupowi Ignacemu Augustynowi Kozierowskiemu. Zmarł 3 kwietnia 1777 r. w Marsylii i pochowano go w tamtejszej bazylice. W trakcie rewolucji francuskiej w 1793 r. splądrowano świątynię, a szczątki arcybiskupa wrzucono do Zatoki Marsylskiej.