Jakub z Sienna
Syn Dobiesława z Oleśnicy i Sienna oraz Katarzyny z Goraja h. Korczak, urodził się w 1413 r. Nazywany był również Jakubem Sienieńskim. Spokrewniony z kardynałem Zbigniewem Oleśnickim, wnuk marszałka królestwa Dymitra z Goraja. Szwagier kanclerza wielkiego Jana z Koniecpola, brat Pawła z Sienna, sekretarza i dworzanina królewskiego. Studiował teologię i prawdopodobnie prawo w Rzymie. Przed wyborem na biskupa krakowskiego sprawował, od 1433 r. godność kanonika krakowskiego, od 1441 r. funkcję sekretarza królewskiego, kustosza wiślickiego, od następnego roku prepozyta skalbmierskiego, od 1446 r. zaś krakowskiego. Od 1452 r. piastował godność kanonika gnieźnieńskiego, od 1454 r. włocławskiego, od 1455 r. prepozyta gnieźnieńskiego. Po śmierci Zbigniewa Oleśnickiego w 1455 r. objął funkcję administratora diecezji krakowskiej. W 1460 r. po śmierci Tomasza Strzępińskiego otrzymał nominację papieską na wakujące biskupstwo krakowskie. Jednak natrafił na sprzeciw króla Kazimierza Jagiellończyka, który miał swojego kandydata w osobie Jana Gruszczyńskiego i zażądał rezygnacji Jakuba z Sienna. Nie podporządkował się woli królewskiej i został skazany na banicję, mimo to 31 maja 1461 r. przyjął sakrę z rąk biskupa pomocniczego. Ostatecznie, w wyniku decyzji papieża, Jakub z Sienna zrzekł się w 1463 r. biskupstwa i ukorzył przed monarchą. Wkrótce przywrócony do łask królewskich został w 1464 r. wyznaczony na biskupstwo włocławskie, które objął rok później. Popierany przez króla Kazimierza został 27 grudnia 1473 r. wybrany przez kapitułę na arcybiskupa gnieźnieńskiego, już wcześniej, 17 grudnia, otrzymał nominację papieską. Archidiecezję objął 8 czerwca 1474 r. Data ingresu nie jest znana. Jakub z Sienna był mecenasem sztuki i rzemiosła artystycznego oraz zwolennikiem włoskiego renesansu i humanizmu. Ufundował stalle dębowe w katedrze krakowskiej, włocławskiej i gnieźnieńskiej. Sprowadzał liczne paramenty kościelne, stroje pontyfikalne, kapy i arrasy. Zlecał także wykonanie arrasów miejscowym hafciarzom i złotnikom. Dokonał też remontów zamków arcybiskupich w Gnieźnie i Żninie. Prawdopodobnie ufundował monumentalny gotycki nagrobek św. Wojciecha w gnieźnieńskiej katedrze. Posiadał bogaty księgozbiór, z którego część ksiąg podarował Uniwersytetowi Krakowskiemu, w tym iluminowane dzieło Pliniusza „Historia naturalis”. Inne kodeksy trafiły do katedr w Gnieźnie i Włocławku. Jako arcybiskup zwołał cztery synody prowincjonalne i co najmniej trzy archidiecezjalne. Zmarł 4 października 1480 r. w Łowiczu, został pochowany w archikatedrze gnieźnieńskiej.